« ما برای انجام همه ی کارها وقت نداریم، ما برای انجام همه ی کارها پول نداریم، اما برای انجام مهمترین کارها، وقت و پول داریم. ‏»

بنابراین یکی از ‏«مهمترین کارها‏» این است که تعیین کنیم ‏« مهمترین کارها ‏» برای من کدامند! ؟

به این کار ‏« اولویت بندی» میگویند . اگر ‏«اولویتبندی ‏» نداشته باشیم، وقت و پول خود را صرف کارهایی می کنیم که از درجه ی دوم یا حتی چندم اهمیت برخوردارند، آنوقت برای کارهای درجه یک خود، وقت یا پول کافی نداریم.

علاوه بر وقت و پول، در دیگر زمینه ها هم ما دچار ‏« محدودیت منابع ‏» هستیم.

برای نمونه، در زمینه ی:

‏« اعتبار‏» ؛ ما در بین مردم، اعتباری داریم، اما این اعتبار، ‏« بینهایت ‏» نیست . اگر اعتبارمان را در جایی خرج کنیم که از درجه ی اهمیت پایینی برخوردار است، در جاییکه از درجه ی اهمیت بالاتری برخوردار است، ‏« اعتبار‏» کم می آوریم ! ‏

«سعدی‏» این مطلب را به زیبایی بیان کرده است : « سخن کم گوی تا در کار گیرند‏»

معیارهای زندگی

همه ی سلیقه های من را دیگران نمی توانند برآورده کنند، پس لازم است به وضوح و روشن بیان کنم که مهمترین اصول من در زندگی کدامند . آنگاه دیگران می توانند در مراوده با من، مهمترین اصول و ارزشهای مرا رعایت کنند.

روابط با انسانها

همه ی انسانها را نمیتوان راضی نگهداشت اما می توان مهمترین انسانهای زندگی را راضی نگهداشت . پس لازم است تکلیفِ خودم را روشن کنم که مهمترین انسانها در زندگی من چه کسانی هستند و بیشترین سرمایه گذاری ام را روی چه کسانی لازم است انجام دهم.

لذتها

من نمی توانم از همه چیز، لذت ببرم. برای برخی لذتها، لازم است از برخی دیگر از لذتها بگذرم، پس لازم است برای خودم تعریف کنم اولویتبندی لذتهای زندگی، برای من چگونه است. به عبارت دیگر، چه چیزی را به چه چیزی می فروشم .

اظهارنظر

من نمی توانم در مورد همه چیز اظهارنظر کنم. لازم است مهمترین جنبه هایی که دغدغه ی اظهارنظر در آنها را دارم، مشخص کنم و دانش خود را در آن زمینه ها بالا ببرم.